„Leczenie”

"Witaj Elu:)

Przesyłam Ci historię mojego "leczenia" :) 
Postaram się odtworzyć ją jak najwierniej, zgodnie z faktami.

W lipcu zaczęły drętwieć mi dłonie, więc zgłosiłam się do lekarza pierwszego kontaktu, który stwierdził, że przyczyną tego jest prawdopodobnie jakieś uszkodzenie kręgosłupa w odcinku szyjnym. Dostałam skierowanie do neurologa oraz na zdjęcie rtg, ponieważ lekarz przytomnie przewidział, że z "pustymi rękami", czyli bez zdjęcia (które jego zdaniem jest podstawą diagnostyki) nie ma co iść do specjalisty.

Zrobiłam zdjęcie w pracowni XXI wieku, więc dostałam je na płytce CD, z którą pomaszerowałam do poradni neurologicznej (oczywiście wcześniej odczekałam swoje na termin wizyty, ale to szczegół i norma). Dr n. med. specjalista neurolog nie miał w gabinecie komputera, żeby obejrzeć zdjęcie, potwierdził natomiast bez wahania wstępną diagnozę lekarza pierwszego kontaktu, że to odcinek szyjny jest odpowiedzialny za drętwienie rąk i skierował mnie do poradni rehabilitacyjnej, wypisując przy okazji receptę na silny lek przeciwbólowy i zwiotczający mięśnie (na bazie benzodiazepin, więc wiesz, co to oznacza), choć nie skarżyłam się na żadne bóle.

Lekarz w poradni rehabilitacyjnej również nie obejrzał zdjęcia (z tego samego powodu co neurolog, czyli braku komputera w gabinecie) i bez diagnozy skierował mnie na zabiegi fizjoterapeutyczne. Na marginesie dodam, że nie jest potrzebny specjalny program do odczytu zdjęć rtg, a w każdej poradni są komputery w rejestracji. W poradni, do której zgłosiłam się na zabiegi fizjoterapeutyczne stwierdzono, że bez diagnozy nie są w stanie zaproponować odpowiednich zabiegów.

To koniec historii. Nie będę tego komentować :)
Pozdrawiam Cię serdecznie."

(przysłała Ewa N.)

więcej z działu: medyczne

więcej z działu: znajomi podsłuchali i zobaczyli

ps 1. Panowie doktorowie specjaliści najwyraźniej uznali, że znają się lepiej niż lekarz pierwszego kontaktu i żadne zdjęcia rtg do diagnozy im potrzebne nie są. Albo opuścili na studiach te zajęcia:

ps 2. Diagnoza, z greckiego diagnosis (διαγνοσις) czyli rozpoznanie - identyfikacja choroby lub zespołu chorobowego, na które cierpi pacjent, wniosek wynikający z dokonanej przez lekarza krytycznej oceny objawów subiektywnych, stwierdzonych w badaniu podmiotowym i obiektywnych, stwierdzonych w badaniu przedmiotowym oraz w oparciu o wyniki badań dodatkowych, wraz z przypisaniem zespołowi tych objawów właściwej nazwy. Rozpoznanie jest wynikiem procesu diagnostycznego, którego celem jest identyfikacja określonej jednostki chorobowej (diagnoza nozologiczna) oraz pełna diagnoza medyczna stanu chorego, obejmująca także określenie przyczyny zaburzeń, ich stopnia nasilenia, zaawansowania lub fazy procesu chorobowego oraz przewidywanych następstw. Proces diagnostyczny składa się z fazy zbierania informacji oraz fazy ich oceny czyli analizy wiarygodności i przydatności, a następnie określenia na ich podstawie badanego stanu rzeczy. Prawidłowe rozpoznanie umożliwia wypowiedzenie się lekarza co do rokowania i zastosowanie odpowiedniego leczenia.