Dłonie

Moja babcia spędziła kilka ostatnich lat życia w domu opieki prowadzonym przez siostry serafitki w Oświęcimiu. Żadne z jej dzieci nie mogło się nią zająć, bo albo już umarły, albo same były chore, albo zdążyła się z nimi skłócić na tyle, że wspólne zamieszkanie nie było możliwe. Miała ich czworo. Troje rodzonych, w tym moją matkę oraz przybranego syna z wcześniejszego małżeństwa dziadka z jej siostrą, która zmarła na gruźlicę kilka lat po wojnie. Babcia trafiła tam, kiedy chodziłam do liceum. Umarła, kiedy byłam na pierwszym roku studiów. Odwiedzałam ją dość często, mimo pewnego skrępowania sąsiedztwem kościoła i budynków należących do zakonnic. Podczas remontu klatki schodowej trzeba było wychodzić przez bramę kościelną, więc zanim wyszłam na ulicę, dokładnie sprawdzałam, czy nie idzie nikt ze znajomych, bo byłby wstyd, gdyby zobaczono mnie w kościele. W środku śmierdziało lekarstwami i starością. Babcia leżała na sali zbiorowej.

Pamiętam, że nosiłam jej listy napisane przez matkę, kiedy sama nie mogła jej już odwiedzać.
Pamiętam, jak zrobiła się taka malutka, a zawsze była dość dużą, masywną kobietą i jak zrozumiałam, że to oznacza, że wkrótce umrze.
Pamiętam, że któregoś dnia zapytałam, czy się boi i czy to, że jest wierząca jakoś jej pomaga, a wtedy odwróciła wzrok i powiedziała tylko: Eeeeech...
Pamiętam, że podczas jednej z ostatnich wizyt przytknęłam swoją prawą dłoń do jej lewej dłoni, spotkały się wnętrzami i trwały tak długą chwilę; obie ze zdumieniem spostrzegłyśmy, że są identyczne, można je idealnie dopasować. Mają dokładnie tę samą wielkość, długość palców i kształt. Skóra na wierzchu jej dłoni była sucha, zwiotczała i pomarszczona, poznaczona plamami wątrobowymi i bardzo wystawały spod niej sino-niebieskie żyłki.
Nie pamiętam ostatniej wizyty.
Nie pamiętam daty jej śmierci, ale najprawdopodobniej był to czerwiec, bo byłam w trakcie sesji.
Pamiętam, że nie pojechałam na jej pogrzeb wcale nie dlatego, że miałam egzamin, chociaż tak powiedziałam rodzinie, tylko dlatego, że tak naprawdę już się pożegnałyśmy - wtedy, kiedy patrzyłyśmy na swoje dłonie i pamiętam, że rodzina miała o tę nieobecność pretensje.

Na mojej prawej dłoni w zeszłym roku pojawiły się dwie pierwsze brązowe plamki.

Pamiętam, jak wyglądały moje dłonie, kiedy będę starą kobietą.

więcej z działu: sens

więcej z działu: kompletna prywata