Ludzie z podróży

Czekam przed budynkiem dworca na spóźniony pociąg. Chodnikiem idzie kobieta. Nie, ona właściwie nie idzie. Ona stąpa, delikatnie stawiając kroki w zwałach błota pośniegowego. Nie jest piękna ani nawet ładna. Nie jest specjalnie zgrabna. Ale trudno oderwać od niej wzrok. Jej krok jest zjawiskowy. Mokre zaspy zupełnie jej nie przeszkadzają. Zdumiewające, bo ma na nogach buty na niebotycznie wysokich obcasach. Niebotycznie. I wiem co mówię. Umiem chodzić na obcasach, ale w takich nie odważyłabym się nawet stanąć. Ona tę umiejętność opanowała w stopniu mistrzowskim. Idzie lekko, z wdziękiem, którego mogłyby się od niej uczyć pańcie dreptające świńskim truchtem w czółenkach albo młode laski kulejące na modnych koturnach ortopedycznych.

(Bielsko-Biała)

Układam plecak i rozglądam się po przedziale. Naprzeciwko siedzi staruszek. Kruchy, drobny, siwy jak gołąbek. Czyta ze skupieniem jakieś opasłe tomiszcze. Przez chwilę drzemię. Budzę się. Staruszek nadal czyta i nawet przez chwilę nie odrywa wzroku od kartek. Podglądam tytuł: "Conan barbarzyńca".

(Bielsko-Biała - Katowice)

W tłumie idącym w kierunku dworca opatulonych ludzi zauważam młodego człowieka z aktówką. Energiczny, zdrowo wyglądający, pewny siebie. Nie zwróciłabym uwagi, gdyby nie krótkie rękawy jego koszulki. Postanowił, że jest wiosna.

(Katowice)

Siadam na wąskim krzesełku. W metrze tłok. Obok mnie starszy pan czyta książkę. Przed nami wisi na poręczy chłopak. Też czyta. Starszy pan: "Indeks strachu" Roberta Harrisa. Chłopak: "Pompeii". Też Roberta Harrisa. Ciekawe, czy zwrócili na to uwagę.

(Warszawa)

więcej z działu: impresjonizm socjologiczny