Są ludzie i parapety

Przygoda remontowa nr 8

Ta firma była podejrzana od samego początku. Gdybym o remontach wiedziała wtedy tyle, co dziś, nigdy nie skorzystałabym z jej usług. Jednak przed remontem wiedziałam o tzw. „fachowcach” znacznie mniej niż teraz, a umawiając się na termin wyceny kosztów zamontowania parapetu w kuchni i progu w drzwiach wejściowych byłam jeszcze przed jakimikolwiek traumami remontowymi. Nawet przed przygodą remontową nr 1. Zajrzałam więc i umówiłam się na wizytę panów od wyceniania. Na piątek 7 września. Miła obsługa, znana firma rodzinna: ojciec plus dwóch synów.

Mamy zatem piątek, 7 września. Pędzę z dyżuru, żeby zdążyć na umówioną 11.00. Panów o 11.00 nie ma. Nic to, mówili, że jeśli się nie wyrobią, dadzą znać i przyjdą po godzinie 15. Załatwiam zatem na mieście różne sprawy okołoremontowe i wracam do domu na 15.00. Panów nie ma. Dzwonię do firmy. Na stacjonarnym włącza się automatyczna sekretarka. Pod dwoma numerami komórkowymi nikt nie odbiera. Nie zrażam się jednak i dzwonię również w sobotę. Nikt nie odbiera. Nagrywam się na sekretarkę. Po południu odbiera jeden z panów. Opowiadam, że byłam umówiona z nimi na wczoraj, nikt nie przyszedł, więc dzwonię. A, tak, tak, brat wspominał, jednak ojciec się nie wyrobił w piątek, dziś też już nie da rady, bo sobota i czy mogliby w poniedziałek przyjść. Umawiamy się na godzinę 8.00. W poniedziałek o 8.30 dzwonię do firmy, bo panów nie ma. A, tak, tak, już wychodzimy, jest małe zamieszanie, do godziny będziemy. Są o 9.30. Ojciec wycenia parapet, wycenia próg, cena może być, pozostaje kwestia terminów.

Ponieważ parapet musi dojechać z fabryki, trzeba czekać do 21 września. Nie ma sprawy i tak najpierw trzeba przeprowadzić etap pierwszy remontu (malowanie wszystkiego poza kuchnią i salonem), w trakcie zdążę z etapem drugim (przesunięcie zlewozmywaka), wtedy akurat dojedzie parapet, a potem będzie można pomalować i wykafelkować kuchnię. Umawiamy się zatem na piątek 21 września na godzinę 11.00. Wpłacam zaliczkę i czekam. Super. Piszę „super”, ponieważ nie miałam wtedy jeszcze wystarczająco wielu traum okołoremontowych za sobą, aby mnie tknęło.

Jednak w okolicach 19 września mam ich już wystarczająco wiele, aby na wszelki wypadek zadzwonić do firmy i potwierdzić termin. Okazuje się że: pan odbierający telefon nic nie wie o parapecie na piątek, karteczka gdzieś gdzieś chyba zginęła, bardzo przepraszają, czy mogą oddzwonić jutro. Oddzwaniają. Ale nie da rady na 9.00, czy mogą być na 11.00. Mogą, chociaż przypominam, że umawialiśmy się na taką godzinę, żeby wyrobić się w ciągu jednego dnia, co ma znaczenie tym większe, że remont złapał ponadtygodniowy poślizg, więc terminy się robią napięte. A zamontowany parapet musi się osadzić przez kilka godzin, co trzeba po tych kilku godzinach sprawdzić. Pan odpowiada, że nie powinno być problemu, od 11 też się wyrobią.

Mamy zatem piątek 21 września. Pędzę z dyżuru, żeby zdążyć na umówioną 11.00. Panów o 11.00 nie ma. Dzwonię. Bardzo przepraszają, ale czy mogą być na 13.00? Jeśli się wyrobią do wieczora, to mogą. Obiecują, że się wyrobią. 0 13.30 pan dzwoni z zapytaniem, czy mogą być do 40 minut. Jeśli się panowie wyrobią, to proszę bardzo. Przyjeżdżają o 15.00. Ojciec i jeden z synów.

ja (nie mogąc sobie darować): Widzę, że punktualność nie jest najmocniejszą stroną państwa firmy.
ojciec: Oj, to dzisiaj takie małe zamieszanie tylko było. Co panią te parę godzin zbawi?
ja (zaczynam mówić cicho, a wiadomo, co to oznacza): Wie pan, umawialiśmy się na rano, żeby panowie zdążyli wyrobić się w ciągu jednego dnia. Mamy godzinę 15.00. Wyrobicie się?
ojciec: Jak się nie wyrobimy, to przyjdziemy jutro dokończyć.
ja: Nie. Jutro nie przyjdziecie. Ja mam jutro dyżur. Chyba, że przyjdziecie o 7 i skończycie do 9. Potem idę do pracy. I wracam w niedzielę.
ojciec: W niedzielę nie pracujemy.
ja: Więc?
ojciec: No to najwyżej skończymy w poniedziałek.
ja: Nie. W poniedziałek też mam dyżur. Poza tym w poniedziałek przychodzi już pan od płytek, żeby kafelkować. A nie zacznie, jeśli parapet nie będzie skończony. Dlatego ten piątek był taki ważny. Więc?
ojciec: No, ja nie wiem, czy to się da dzisiaj.

Do rozmowy wtrąca się syn:
syn: Proszę pani, my wiemy, że remont to poważna sprawa, no ale akurat dzisiaj taki dzień był. A poza tym obiad by się też w przerwie chciało zjeść.
ja (mówię już bardzo cicho): Jak panowie przyszli dwa tygodnie temu wyceniać, to też było małe zamieszanie i akurat taki dzień. Od trzech tygodni mam remont. I również bardzo chętnie zjadłabym w końcu obiad we własnej kuchni. Więc powiem tak. Jeśli nie zrobicie tego dziś, to ja po prostu zrezygnuję z waszych usług i poproszę o zwrot zaliczki i możecie sobie zabrać ten parapet z powrotem i naprawdę mnie nie interesuje, co z nim zrobicie.

Ojciec interweniuje:
ojciec: A wieczorem jest pani w domu?
ja: Jestem. Doglądam remontu, wie pan? Po 18.00 mają mi jeszcze przywieźć AGD do kuchni.
ojciec: To jak my się to z nimi zmieścimy z robotą?
ja: Nie wiem. Jakby pan był punktualnie, to by się pan nie musiał nad tym zastanawiać, bo już by było skończone.

Piątek, 21 września, godzina 20.30.
ojciec: No, widzę, że pani jest zadowolona.
ja: Jestem. Bo parapet piękny.
ojciec: I trzeba było tak krzyczeć?
ja: Krzyczeć? Pan słyszał, żebym krzyczała?
ojciec: No, ale pretensje pani miała.
ja: Miałam. Jakbym nie miała do takich niepunktualnych fachowców, to by ten remont w ogóle jeszcze nie ruszył.

więcej z działu: kompletna prywata

więcej z działu: pajacyki

ps 1. Resztę kwoty zapłaciłam z celowym dwudniowym opóźnieniem.
ps 2. Zainteresowanym (zwłaszcza z Bielska-Białej) udostępniam nazwę firmy.
ps 3. Słyszałam jeszcze wersję: są ludzie i taborety.