Wszędzie słoiki

Jadę Polskim Busem z Katowic do Warszawy. Autokar luźny, niemal wszyscy pasażerowie mają oba siedzenia dla siebie. Ja też i bardzo mi się to podoba.

Rzecz dzieje się w czasach, kiedy kursy z Katowic do Warszawy miały przystanek w Częstochowie, więc istnieje ryzyko, że ktoś się obok dosiądzie.

Owszem, w Częstochowie kilka osób wsiada, ale wszystkie kierują się na inne siedzenia: z przodu, z tyłu, ale na szczęście nie obok. Ufff, to oznacza, że do samej Warszawy dysponuję oboma fotelami, można się zdrzemnąć. Autokar rusza.

Niestety, jakieś dwadzieścia minut za Częstochową z fotela na samym przodzie ponosi się pańcia, która wsiadła w Częstochowie i coś tam mrucząc pod nosem, zaczyna się przemieszczać do tyłu, lustrując mijane siedzenia. To jedna z tych, które muszą zmienić miejsce: bo wieje, bo słońce świeci, bo za bardzo z przodu, bo za bardzo z tyłu albo bo coś tam.

Pańcia zatrzymuje się obok mnie i okazuje się, że tym razem chodzi o coś tam. Pańcia patrzy mi głęboko w oczy i pyta:

- Proszę pani, czy to miejsce jest wolne? Ja tam sobie z przodu usiadłam, ale tam się nie da siedzieć! Szeleszczą tymi torebkami, cały czas coś wyciągają z torby i się śmieją. Całkowity brak kultury! Pewnie jakieś słoiki jadą, tyle się teraz nazjeżdżało tego chamstwa. Prowincja i tyle! Zero kultury i inteligencji. Wszędzie te słoiki! Czy ja mogłabym się przysiąść tu obok?

Patrzę pańci głęboko w oczy i stwierdzam:

- Na pani miejscu bym uważała.
- Słucham?
- Bo wie pani, ja też się niedawno przeprowadziłam do Warszawy. Z Bielska-Białej. Prowincja i tyle.

Pańci natychmiast zmienia się mimika i ton:

- No, oczywiście nie wszyscy! Przecież, jak się ktoś do stolicy przeniósł, to musi być inteligentny! Czy mogę w takim razie obok pani?

Żałuję, że bardziej się nie postarałam i nie wykazałam, tak typowego dla słoików, całkowitego braku kultury.

więcej z działu: impresjonizm socjologiczny

więcej z działu: historyjki autobusowe