Twardy negocjator

W odwiedzinach u Gosi z majnkuną New. Majnkuna w stresie, ale daje się głaskać, a jako przedstawicielka najłagodniejszej rasy na świecie jest gwarancją bezpieczeństwa dzieciaków Gosi. Nie zasyczy, nie ugryzie, nie podrapie. Miłosz, 6-letni syn Gosi, jest wyraźnie poruszony informacją, że poza New mam jeszcze trzy koty:
- A może by nam pani dała jednego?
- Raczej nie, Miłosz.
- Ale dlaczego? Przecież to by było w dobre ręce.
- Ja wiem, ale one mieszkają już u mnie wiele lat, bardzo je kocham, one też są do mnie przywiązane. Nie powinno się oddawać takiego oswojonego zwierzątka. Pewnie by tęskniły i byłoby im smutno. I mnie też byłoby smutno.
- Dlaczego byłoby pani smutno?
- Bo są dla mnie ważne i by mi ich brakowało.

W rozmowę wtrąca się przysłuchująca się dotąd Gosia:
- Popatrz, Miłoszku, a ty byś oddał komuś naszą Hogatę*?
- Hogatę?... - Miłosz długo myśli. - Hogaty nie. Bo ona już długo u nas jest. Ale jakbym dał ogłoszenie do gazety i by się ktoś zgłosił, i by się okazało, że to w dobre ręce, to Nicole** bym oddał. Ale najpierw bym dokładnie sprawdził, czy to w dobre ręce.
- No widzisz, a te kotki już długo mieszkają u pani Eli.

Miłosz musi przetrawić informację: to głaszcze majnkunę, to popatruje na Gosię, to na mnie. Próbuję go zniechęcić:
- Poza tym, wiesz, te moje koty wcale nie są takie fajne. Taka na przykład Reszka jest bardzo agresywna, drapie, warczy, nie lubi obcych. Nie polecałabym jej nikomu. Tylko ja z nią potrafię wytrzymać.
- No to w takim razie, którą by mi pani poleciła?

ps. Skutki odwiedzin: udało mi się zachować wszystkie koty. Gosia sprowadziła do domu kociaka.
* świnka morska
** papuga

więcej z działu: ludzkie młode

więcej z działu: zoo