Kto pójdzie do piekła

- To nie jest tak, że kiedyś tego nie było. Tylko, że dzisiaj się o tym tyle mówi, a kiedyś się o tym nie mówiło. Ja pamiętam, jak u nas był na wsi taki wikary młody, sanki jakieś dla dzieci organizował, to myśmy go lubili. Ile ja mogłam mieć wtedy lat? To jeszcze przed wojną było, to jakieś siedem, osiem. I ten wikary mieszkał w wikarówce, to był taki mały domek niedaleko parafii, miał tam pokoik, kuchnię i dużą werandę i myśmy tam wszyscy do niego chodzili i on nas tam na tej werandzie religii uczył.

I raz powiedział, że może nam powróżyć. Że jak ktoś przyniesie taki papierek od czekolady, to on mu wywróży z tego papierka, czy pójdzie do nieba, czy do piekła. Nie, nie sreberko, tylko taki pergamin, bo kiedyś czekolady to jeszcze w taki papierek były opakowane. I każdy chciał, żeby mu wywróżył, ale ja to mogłam o takim papierku najwyżej pomarzyć, bo u nas w domu czekolad nie było.

Ale była taka Stasia, przybrana, bo kiedyś się nie mówiło adoptowana, tylko przybrana, a jej rodzice przybrani mieli pieniądze i kupowali jej różne rzeczy. I ta Stasia kiedyś przyniosła taki papierek od czekolady i powiedziała, że teraz pójdzie do wikarego, żeby jej powróżył, czy ona pójdzie do nieba, czy do piekła. I poszła. A myśmy wszyscy poszli za nią i czekaliśmy niedaleko tej werandy, bo byliśmy ciekawi, jak to ze Stasią będzie.

A ona nie wychodzi i nie wychodzi. Strasznie długo jej wróżył. Aż w końcu patrzymy, wychodzi. Jakaś taka skudłacona, rozczochrana, poszarpana cała i jakaś taka smutna, nic tylko w ziemię patrzy. Nic nam nie chciała powiedzieć, tylko szybko do domu poszła. I myśmy doszli do wniosku, że pewnie jej wikary wywróżył z tego papierka, że ona do piekła pójdzie i dlatego taka smutna była.

Ja potem przez wiele lat chciałam ją zapytać, co się na tej werandzie stało, ale jakoś się tak nie składało. Aż w końcu się dowiedziałam, że umarła.

(opowiedziała Michasia - moja teściowa)

więcej z działu: znajomi podsłuchali i zobaczyli

więcej z działu: impresjonizm socjologiczny