Dar

Wysiadam z pociągu na dworcu w Siedlcach. Staję pod tablicą z planem miasta. Świeci słońce. Opieram się plecakiem o słupek, żeby było trochę lżej. Czekam na ciocię Basię, która ma mnie odebrać z dworca. Zapalam papierosa, patrzę na ludzi i drzewo, które rośnie tuż obok. I nagle z głowy znikają wszystkie myśli i czuję, że to jest ten moment, ten moment, kiedy wszystko jest takie, jak być powinno. Nie szczęście. Nie radość. Coś, jak spokój, ale to jeszcze nie to.

Składa się na ten moment wszystko, co już zdarzyło się podczas tej podróży i to, co jeszcze się zdarzy: cisza kampinoskiego lasu i kot Rudek, ocierający się o moje nogi, choć jest nieufny wobec obcych i łzy dwóch kobiet, które przy mnie płakały i księżyc tuż po nowiu, który razem ze światłami miasta przez szparę w zasłonach oświetlał nocny pokój, a także tablica z nazwą stacji, na której przez tyle lat wysiadałam, aby iść trzy kilometry przez las do wsi, gdzie mieszkali moi dziadkowie i której nie ma na mapie, ale to jeszcze nie to. Jeszcze nie to.

Bo jest tak, jakby rzeczy, które już się zdarzyły i rzeczy, które jeszcze mają się zdarzyć, nie miały znaczenia. Jest tylko ten moment. Jak w wierszu Miłosza „Dar”:

Dzień taki szczęśliwy.
Mgła opadła wcześnie, pracowałem w ogrodzie.
Kolibry przystawały nad kwiatem kaprifolium.
Nie było na ziemi rzeczy, którą chciałbym mieć.
Nie znałem nikogo, komu warto byłoby zazdrościć.
Co przydarzyło się złego, zapomniałem.
Nie wstydziłem się myśleć, że byłem kim jestem.
Nie czułem w ciele żadnego bólu.
Prostując się, widziałem niebieskie morze i żagle.

Na dworcu w Siedlcach nie było żagli, kolibrów ani tym bardziej kaprifolium. Ale nie o nie chodzi. To nie to. Chodzi o ten moment, który dzieje się TERAZ. TUTAJ. Moment absolutnej perfekcji.

Ten moment jest nieopisywalny. Neti neti.

więcej z działu: sens

więcej z działu: kompletna prywata