Wierny słuchacz

Wtorkowy poranek. O 10.30 mam audycję w lokalnym radiu. Zbliżają się wakacje i trzeba opowiedzieć rodzicom o różnych zagrożeniach czyhających na małolaty. To mój pierwszy raz w radiu, na dodatek na żywo, więc jestem mocno zestresowana. Umówiłyśmy się z dziennikarką na 10.00, żeby się przygotować.

Nie mam w zwyczaju się spóźniać, ale zazwyczaj funkcjonuję na pograniczu spóźnienia, więc chociaż wstałam wcześnie, to tak samo jest i tym razem *. Wybiegam z domu o 9.45, autobusem już do radia nie zdążę, trzeba taksówką.

Z zadyszką, rozwianym włosiem i notatnikiem w ręce pakuję się do taksówki:
- Do Radia Bielsko.
- Do Radia! Fajne macie audycje, takie dla ludzi.
- Słucha pan?
- O, ja jestem wiernym słuchaczem.
- No, to jak pan słucha, to niech pan włączy sobie o 10.30. Mam audycję.
- Aaa, to pani! Ja znam pani głos!

Naprawdę? To musi być rzeczywiście wierny słuchacz.

więcej z działu: wiadomości lokalne

* Bo trzeba Soni podać tabletkę, Sonia wypluwa tabletkę, spadła gdzieś na podłogę, nie ma, muszę pokroić drugą, gdzie jest tusz do rzęs, ostatnio rzadko się maluję, gdzie ja go mogłam wsadzić, przecież trzeba się jakoś w tym studiu zaprezentować, chociaż to radio, no właśnie, jak się ubrać, najlepiej dziennikarska elegancja: wygodne buty, wygodne spodnie, sportowa marynarka, kurczę - marynarka okocona, trzeba taśmą do zdejmowania kocich włosów ją potraktować i jeszcze wydrukować konspekt, bez konspektu nie pojadę, napisałam sobie już wczoraj, czemu to się tak długo otwiera, o shit! tusz w drukarce się skończył, nic to, wezmę na pendrive'a, chyba mi tym radiu wydrukują, jest za piętnaście dziesiąta!